Olę poznałam w kwietniu. Siedziała w poczekalni naszego centrum medycznego, ubrana w za duży strój sportowy. 16 letnia Ola już od roku nosiła tylko luźne stroje, gdyż każdy inny ubiór uwidaczniał nadmierną tkankę tłuszczową, która odkładała się głównie w okolicy brzucha oraz ud. Oli natomiast marzyły się sukienki, obcisłe spodnie i wakacje nad morzem. Podczas konsultacji wstępnej w naszej klinice, Ola opowiedziała jak w zeszłym roku, w bardzo krótkim czasie, gwałtownie przytyła kilkanaście kilogramów. W ten sposób Ola zaczęła być zaliczana do grupy osób o znacznej otyłości. Przetestowała wiele tabletek na odchudzanie i suplementy, które nic nie pomogły. Próbowała też chyba każdej diety, jednak bez rezultatów. Była załamana: po pierwszych pozytywnych efektach waga zawsze wracała, dziewczynka potrzebowała profesjonalnej pomocy.
Na początek: kompleksowa diagnostyka
Już następnego dnia, Ola skierowana została na kompleksową specjalistyczną diagnostykę: medyczne badanie składu ciała, cytotoksyczny test na nietolerancje pokarmowe, dedykowany dzieciom – Profil Metaboliczny 145 oraz rozszerzone badania krwi. Badanie składu ciała potwierdziło znaczne odchylenia wyników u Oli od wartości zalecanych. Wskaźnik masy ciała BMI (Body Mass Index) oblicza się według wzoru: BMI = masa rzeczywista [kg]/wzrost [m]2 . Wartości wskaźnika między 20 a 25 uznawane są za prawidłowe. Nadwagę rozpoznaje się, gdy BMI mieści się w granicach pomiędzy 25 a 30, a otyłość, gdy BMI przekracza 30. Wartość otrzymywaną z obliczeń BMI u dzieci porównuje się dodatkowo z danymi z siatki centylowej. Wielu rodziców dzieci z nadwagą jest zaskoczonych, kiedy badanie składu ciała wskazuje na niedożywienie na poziomie komórkowym.
Mama Oli nie zdawała sobie sprawy jak dużą nadwagę osiągnęła jej córka, ani z ryzyka poważnych problemów zdrowotnych. Przy masie ciała 90,5 kg i wzroście 170 cm, wskaźnik BMI u Oli wynosił 31,2 a ilość tkanki tłuszczowej stanowiła aż 43% jej organizmu. Oznaczało to, że 39 kg jej masy ciała stanowi tkanka tłuszczowa. Stosowane przez nią restrykcyjne diety odchudzające tylko powiększyły problem. Organizm Oli funkcjonował coraz gorzej, komórki organizmu były mocno niedożywione. To wielkie obciążenie dla tak młodego organizmu. Wyniki testu na nietolerancje pokarmowe wskazały na produkty w reakcji, które należało wyeliminować z jadłospisu Oli, aby wyciszyć stan zapalny.To on, w wyniku zaburzenia skomplikowanych procesów metabolicznych, doprowadził do gromadzenia się nadmiernej tkanki tłuszczowej.
Pierwsze efekty Terapii Fenotypowej:
Ola z dużą nadzieją poddała się terapii, jaką jej zaproponowaliśmy. Już po pierwszych 4 tygodniach nowej, spersonalizowanej diety, zgubiła 4,5 kilograma, a wskaźnik BMI wynosił 29,8 – kwalifikując tym samym Olę do grupy osób z nadwagą, ale już nie otyłością. To było kluczowe, bo Ola odzyskała wiarę, że może tym razem osiągnie sukces. Kolejne miesiące diety powoli zbliżały dziewczynkę do prawidłowej masy ciała. Ola nie tylko zdrowo się odżywiała, ale dzięki zmianie w wyglądzie chętniej spotykała się z rówieśnikami i zaczęła jeździć na hulajnodze. Dodatkowa aktywność fizyczna pozytywnie wpłynęła na jej samopoczucie, a także przyspieszyła odbudowę tkanki mięśniowej. Za nami już 4 miesiące pracy i zmiany nawyków żywieniowych na podstawie badania Profil Metaboliczny 145 – rezultat olśniewający – 13 kg mniej. Ola nauczyła się przygotowywać zdrowe i smaczne posiłki. Musiała też otworzyć się na nowe smaki, co okazało się dla niej całkiem przyjemne. Ola wraz z mamą są wciąż pod opieką dietetyka, by zapewnić utrzymanie prawidłowej masy ciała i nie dopuścić do efektu jojo. Dzięki wytrwałości w przygotowywaniu posiłków Ola już dziś może nosić swoje ukochane wąskie spodnie.
Bibliografia:
- Sikorska-Wiśniewska G., “Nadwaga i otyłość u dzieci i młodzieży”, ŻYWNOŚĆ. Nauka. Technologia. Jakość, 2007, 6 (55), 71 – 80
- Szajewska H.: Otyłość u dzieci. Nowa Pediatria, 2002, 3, 209-211.
- Wyka J., Grochowska – Niedworok E., Malczyk E., Misiarz M., Hołyńska K., Wiedza żywieniowa rodziców oraz występowanie nadwagi i otyłości wśród dzieci w wieku szkolnym”, Bromat. Chem. Toksykol. – XLV, 2012,
Karolina Kuźma
Dietetyk Kliniczny ICM VIMED